قالب گیری تزریقی یک روش ساخت محبوب است که امکان تولید قطعات پلاستیکی با کیفیت بالا با تلرانس های تنگ و هندسه های پیچیده را فراهم می کند.با این حال، محدودیت های خاصی برای اندازه قطعاتی که می توان با استفاده از این روش تولید کرد، وجود دارد.
محدودیت اندازه در قالب گیری تزریقی در درجه اول با اندازه قالبی که برای تولید قطعات استفاده می شود تعیین می شود.قالب از دو نیمه تشکیل شده است که به گونه ای طراحی شده اند که در کنار هم قرار می گیرند و حفره ای به شکل قسمت مورد نظر ایجاد می کنند.سپس پلاستیک مذاب تحت فشار زیاد به داخل حفره تزریق می شود و پس از سرد شدن و جامد شدن، قالب باز شده و قسمت تمام شده خارج می شود.
اندازه قالب توسط تعدادی از عوامل محدود می شود، از جمله اندازه دستگاه قالب گیری تزریقی مورد استفاده، فضای موجود در کارخانه تولیدی و هزینه تولید قالب های بزرگتر.
به طور کلی، قالب‌گیری تزریقی برای تولید قطعات کوچک تا متوسط، معمولاً قطعاتی با ابعاد کمتر از 12 اینچ در هر جهت، مناسب‌تر است.با این حال، قطعات بزرگتر را می توان با استفاده از قالب های متعددی که با هم مونتاژ می شوند یا با استفاده از ماشین های قالب گیری تزریقی بزرگتر تولید کرد.
عامل دیگری که می تواند بر اندازه قطعاتی که می توان با استفاده از قالب گیری تزریقی تولید کرد تأثیر بگذارد، ماده ای است که استفاده می شود.برخی از مواد مانند ترموپلاستیک ها خواص جریان بهتری دارند و می توان از آنها برای تولید قطعات بزرگتر نسبت به سایرین استفاده کرد.
همچنین شایان ذکر است که قطعات بزرگتر ممکن است به زمان خنک‌سازی طولانی‌تری نیاز داشته باشند که می‌تواند زمان چرخه را افزایش داده و نرخ کلی تولید را کاهش دهد.این به این دلیل است که بخش های ضخیم تر نسبت به بخش های نازک تر برای سرد شدن و سفت شدن بیشتر طول می کشد.
در نتیجه، در حالی که قالب گیری تزریقی یک روش ساخت همه کاره و کارآمد است، محدودیت های خاصی در اندازه قطعاتی که می توان با استفاده از این روش تولید کرد وجود دارد.اندازه قالب، فضای موجود و متریال مورد استفاده عواملی هستند که می توانند بر اندازه قطعات قابل تولید تأثیر بگذارند.با این حال، با برنامه ریزی و طراحی دقیق، می توان قطعات بزرگتر را با استفاده از قالب گیری تزریقی تولید کرد، البته با برخی چالش ها و ملاحظات اضافی.
